Sumqayıt öz ədəbi ənənəsi, ədəbi siması olan şəhərdir. Uzun zaman  Respublika ədəbi mühitinə rəhbərlik etmiş Vaqif İbrahimin bu şəhərdə yaşayıb-yaratması, Azərbaycan ədəbiyyatının sayılıb-seçilən imzalarından Rəsul Rzanın, Əli Kərimin  bu şəhərlə sıx bağlılığı şəhərin öz poetik ruhunun, güclü ədəbi potensialının  olduğundan xəbər verir.

Vaqif İbrahim Şəkidə doğulmuşdu, amma taleyini Sumqayıta bağlamışdı. Burda yaşayıb-yaratmışdı. Və elə burada da dünyasını dəyişmişdi...

Sumqayıtda bu ab-havanın yaranmasına xidmət edən, xatirələrdə işıqlı şeirləriylə iz salan Vaqif İbrahimlinin bir neçə şeirini təqdim edirik.

Gülnarə CƏMALƏDDİN, 
Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Sumqayıt Şöbəsinin sədri

SUMQAYIT

Binaların

            ağ daşlardan

hörülüb ki,

sən ağ günlü olasan.

Göy Xəzərin sahilində

               salındın ki,

Xəzər kimi

təlatümlü olasan.

Binaların

          şahə qalxan dalğalardır,

           dönub

   geri çəkilməz.

Küçələrin

       əkiz bacı- qardaşdırlar

       bir- birindən seçilməz.

Hər qarışın

           neçə fəhlə həyatının

iftixarı,

qüruru.

Hər alışan pəncərədə

qəlb atəşi,

göz nuru.

Zavodların qatar kimi

düzülübdür yan- yana.

Sanki indi

fit verəcək,

səni çəkib aparacaq

Neçə tanış ünvana.

ONÜÇLƏR

         Tələbə dostlarıma

Biz 13 yoldaş idik.

13 ümidə döndük,

13 inama döndük,

13 arzu yolunda

Alışan şama döndük.

Bir yolun

            bir məsləkin

sadiq yolçusuyuq biz.

Şəhərlərə,

kəndlərə

işıq çəkirsiniz siz,

Mən isə

             ürəklərin

göz görməz gecəsinə.

İstəyirəm hər sözüm

qəlbinizi oxşasın.

Adamlar

           sözlərimin

işığında yaşasın.

Hər gün işləyirik biz.

Siz-

min voltluq xətlərin

gərginliyi altında,

mən – təzə misraların.

Kiçik bir səhv ucundan

Qala bilərik,dostlar,

gərginlik altında biz,

Siz-

qırılmış xətlərin,

mən isə misraların...

YÜZ YERDƏN ÇATLAMIŞ QAB KİMİDİR DÜNYA

Dünyanı bölmək, parçalamaq
nəyə lazımmış axı?
O qədər böldük ki, bu torpağı
çətin bölünməmiş yer ola,
gözdən uzaqda qala...
Əvvəl həyət-həyət böldük dünyanı,
sonra küçə-küçə...
Əvvəl məhəllə-məhəllə böldük dünyanı
sonra kənd-kənd,
şəhər-şəhər, oba-oba,
ölkə-ölkə...
Odur ki, birləşdirə bilmirik dünyanı.
Yenə kimsə xəyalən
dünyanı sərhəd-sərhəd cızır
Yüz yerdən çatlamış
Qab kimidir dünya,
sərhədlər çatlaq yerləridir;
o yerlərdən
müharibə qorxusu sızır...
Sızır... sızır... sızacaq...
Sızmaz çatlaq yerləri
möhkəm birləşsə ancaq...

MARAQ

Biz ayaq açmamışdan

Marağımız uşaqtək

         ayaq açıb yeridi.

Marağımız divardan

 tuta- tuta böyüdü,

 yaman inadkar idi.

Qəlbimizdə cəsarət,

arzu,inam,dəyanət

      doğurdu zaman- zaman.

Dünyaya baxışımız

              doğdu marağımızdan.

Biz öz marağımızın

                     ardınca qaçdıq...qaçdıq...

Kosmosda ömr eləyən

sonsuz marağımızı

axtarıb tapmaq üçün

uçduq...kosmosa uçduq...

bilmədik necə oldu

sorağımız böyüdü.

Özümüz böyüdükcə

 marağımız böyüdü.

Dünya marağımızdan

           Böyüdü gözümüzdə.

O ayaq açmasaydı

                ayaq aça bilməzdik

                bəlkə biz özümüz də.

SƏNİ DÜŞÜNÜRƏM

Gecə…
səni düşünürəm,
gecəm – əzib,
ovcumda sıxdığım kağız kimi
əzik, qırışıq…
Küçəyə- pəncərəmdən,
ürəyimə
uzaq -uzaq  xatirələrdən
düşür işıq…

ƏLİ KƏRİMƏ

Çox utancaq,

mehriban

bir şair dostum vardı.

O,ilk şeirlərini

gizli- gizli yazardı,-

atasından gizlicə,

qorxa- qorxa papiros

çəkən uşaqlar kimi.

Dişlərində o bərk- bərk

tutardı ürəyini,

çəkərdi siqar kimi...

Çəkərdi,sümürərdi.

Çox zaman, çox yerdə o,

gözləriylə danışar,

gözləriylə gülərdi.

Həmişə üst- başından

tütün iyi yerinə

şeir ətri gələrdi.

Eh nə deyim...nə isə...

belə bir dostum vardı.

Hər gün siqar yerinə

Qəlbini odlayardı.

NİYƏ GÖRÜŞDÜRDÜ TƏSADÜF BİZİ

Niyə görüşdürdü təsadüf bizi,
Əgər bu ayrılıq vardısa onda.
Gərək ayrılaydıq, bir-birimizi
Başa düşməyəndə, anlamayanda.

Yaxın düşməsəydim sevən könlünə,
Səndən ayrılmağa axı nə vardı?
Bilirsən, əzizim, o zaman mənə
Səni unutmaq da asan olardı.

İndi yaşayardım qəmindən uzaq,
Gözüm də, könlüm də, qulağım da dinc!..
De, nəyə gərəkmiş qəminə ortaq
Eniylə uzunu görünən sevinc?

Ayrılıq daha çox sarsıdır bizi,
Gənclik köç edəndə, yaş ötüşəndə.
Çətindir ayrılmaq - bir-birimizi
Yaxından anlayıb, başa düşəndə.

BÖYÜK İNSAN

O, bir əkinçi kimi,

O, bir biçinçi kimi

Dəstələdi günləri,

Ayları,fəsilləri...

Dəstələdi dərz kimi,

Dəstələdi illəri.

Sonra

alıb çiyninə

            üz tutdu gələcəyə.

Xoş günlərə

əliboş

gedib çıxmasın deyə.

Bir də,

 böyüklüyünü

götürmüşdü özüylə.

Gedirdi inamla o,

Gələcəyə dikilmiş

baxışının iziylə...

YAŞAMAQ EŞQİ

Qəbristanlıq...
Sinif otağı kimi sakit.
Elə bil kimsə sual verib,
dinc qoymayıb dilini:
-Kim yaşamaq istəyir?
Hamı əlini qaldırıb,
başdaşına dönmüş əlini...
 

ŞƏHİDLƏR

Küləklər qəddini əyməsin deyə

Illərlə kök atdı ağac dərinə.

Köksünə bir soyuq dəyməsin deyə

Yarpaqlar tökülür qədəmlərinə.

Biz də döyüşlərdə belə töküldük...

Dərin kökümüzə -

Bu yurd yerinə

Bir soyuq,yad nəfəs dəyməmək üçün

Biz də yarpaq- yarpaq beləcə öldük,-

Töküldük Vətənin qədəmlərinə.

ŞEİRLƏRİM

Yenə də ovcumdadır
Ömrümün bir gecəsi
Sıxıram gecəni mən
Sıxıram – vərəqlərə
Söz – söz damır şirəsi
Sıxacağam –
ovcumda qalanadək gecəni.
Beləcə ötüb keçən
Günlərimin öz sözü
Öz səsidir şeirlər
Bir az sevinc qarışıq,
Bir az kədər qarışıq
Sıxılmış günlərimin şirəsidir şeirlər.

Qafqaz.Media